Thuis

Twee jaar min één maand sinds ik voor het eerst naar Hong Kong ging, zit ik nu thuis in mijn eigen bed mijn allerlaatste blog te typen.

Ik ben thuis van mijn 2 jaar in Hong Kong, thuis van het reizen door Vietnam en Borneo, thuis van het IB en ben me aan het voorbereiden op het volgende avontuur; University College Roosevelt. In Middelburg of all places.

Het liefste zou ik hier een samenvatting typen van twee jaar UWC, maar dat kan ik niet. De rollercoaster, de ups, de downs, het gevoel wat ik heb als ik terug kijk op de afgelopen twee jaar, dat is niet in woorden te vatten. Ik heb geprobeerd mijn tijd in LPC meer begrijpelijk te maken voor degenen die mijn blog volgden door verhalen te vertellen over wat ik zoal uitvoerde. Wat achter de dingen zat die ik deed, is hoe ik me daarbij voelde en hoe ik als persoon gegroeid ben door de ervaringen die ik heb gehad. Ik heb me de afgelopen twee jaar soms heel geweldig gevoeld en het soms heel zwaar gehad, maar ik heb me vooral twee jaar lang alleen maar levend gevoeld. Ik heb dingen meegemaakt waar ik niet van kon, durfde of wilde dromen en ik heb het niet alleen overleefd, ik heb ervan genoten.

Omdat ik het nooit alleen had gekund wil ik graag hier even de mensen bedanken zonder wie ik het zeker niet had gekund, mijn familie, mijn vrienden in Nederland en elsewhere, mijn tweedejaars Queeny, eerstejaars Annemaayke, het Nederlands Nationaal Comité en iedereen die ooit op het goede moment een knuffel, knipoog, kaartje of “like” mijn kant op heeft gestuurd. Dank jullie wel.

Als iemand die twijfelt over zich wel of niet aanmelden voor UWC dit nu leest kan ik alleen maar tegen je zeggen dat je het doen moet als je er klaar voor bent je leven te veranderen en je wereld te openen.

Hartelijk dank, trouwe en minder trouwe lezers, voor de afgelopen twee jaar. Ik ga door.

Liefs, Lizette