Alle P's

Painting, Playing, Performing, Participating, Patience, Practice...
(voor Tiemen: Schilderen, spelen, optreden, meedoen, geduld, oefening. <3)
Onze Chinaweek groep was officieel een painting groep, het idee was dat we muren zouden gaan schilderen om de leefomgeving van de kinderen te verbeteren. Playing en performing kwamen daar al snel bij, want we wilden iets meer doen dan alleen schilderen, maar het belangrijkste bleek uiteindelijk participating en Patience (met een hoofdletter ja).
Ik ga proberen te vertellen hoe Chinaweek was, maar het was eigenlijk te gaaf en bijzonder om in woorden te vatten (mijn grote vriendin Lara uit Duitsland heeft ongeveer 300 woorden moeten wijden aan het eerste ontbijt, wat ik niet ga doen, geen tijd, maar dat geeft je een idee).
(Als je geen zin hebt om dit te lezen, het is vrij lang ik weet het, het was fantastisch. Tot volgende week.)
Ok. Maandag.
Maandag moesten we om kwart over 9 bij de rotonde zijn om met de bus naar het vliegveld te gaan, maar ik was mijn geld kwijt dus ik was later. Met een 10 kilo zware tas, handbagage, wcpapier voor een week en slaapgebrek waar je u tegen zegt, zaten we uiteindelijk om half 10 allemaal klaar en blij in de bus om naar het vliegveld te gaan.
Op het vliegveld hadden we (natuurlijk) vertraging, dus uiteindelijk hebben we met zijn allen 20% korting gekregen op pizza en we hebben onze dansjes voor de show staan oefenen in de hal (zelfs de politie stond ons te filmen met hun mobieltjes).
Toen we anderhalf uur te laat eindelijk aankwamen in Quang Zhou zijn we in 2 uur over bergpaadjes en langs gestoorde koeien op de weg en driewielige tractors die meer lawaai maken dan de gemiddelde raket naar het hotel gereden. Het hotel was.... Chinees. (papa en lotje, feest van herkenning) Hetzelfde interieur als alle andere hotels, dezelfde geur in de gangen, in de lift en in de kamer. Roken overal, alles 4 keer wassen voordat je het gebruikt, maar het was prima. Ik deelde een kamer met Lara, dus dat was super, en ons uitzicht was.... Rijstvelden en kippen en velden met kolen en bergen. Fantastisch.
Het was heel bizar om uit de stad te zijn, relatief frisse lucht in te ademen en groen te zien, geen hoogbouw en 's nachts is het donker.
Oh en er was geen warm water in het hotel, wat de manager ook beweerde.
De eerste avond zijn we uit eten geweest in het meest Chinese restaurant waar ik ooit ben geweest (lees: eendenhoofd in de soep) en ik heb heerlijk genoten van de vegetarische optie. En de oreo's toen we terug waren in het hotel.
De volgende ochtend hadden we fantastisch ontbijt met steamed buns (gestoomde "broodjes"), gefrituurde deeg-dingen die we in soyamelk sopten en rondrennende chinezen. 40 eurocent per persoon voor een heel ontbijt.
Na het ontbijt konden we eindelijk naar het weeshuis (dat woord horen we niet te gebruiken, dus van nu af aan noem ik het Living Spring (de naam van het weeshuis) want dat klinkt positiever) om de kinderen te ontmoeten en aan de slag te gaan. Ik ben eerst met een paar mensen verf gaan kopen en dat was een enorme cultuurshock. Vies klein brandvatbaar winkeltje met rokende mensen die naar je staren en je doodleuk nepverf verkopen met een gigantische glimlach. Oh, en ze verdienen bij met de verkoop van vlees wat ligt te rotten in de zon voor de deur van de winkel. Toen we alles hadden wat we wilden zijn we naar Living Spring gereden.
De kinderen zijn... Geweldig. Supersociaal, lief, ze betrekken je overal bij, de meesten zijn erg leergierig en ze zijn de minst egoïstische kinderen die ik ooit heb meegemaakt.
Eerst kregen we een lectuur van Grace, de "baas" (en de enige die engels spreekt) over wat we wel en niet mochten doen. Geen foto's van de kinderen op het internet, geen snoep voor de kinderen behalve op de laatste dag, niet vragen naar achtergronden want dat is pijnlijk, geen vragen over religie (heeeeel christelijk waren ze) die niet "positief" waren, niets over de politieke situatie, communisme, you name it.
Oh, en de kinderen doen je na, dus niet te veel knuffelen met elkaar, want dan denken ze dat dat normaal is.
De rest van de week was Grace onze beste vriendin trouwens, alleen de eerste dag moest het even duidelijk zijn.
Voor mij was de eerste dag heel verwarrend. Je kunt niet met de kinderen communiceren, het was veel te warm, ik had honger, ik was moe en ik had geen idee wat ik wel en wat ik niet kon doen.
Over de kinderen trouwens, het zijn bijna allemaal straatkinderen die achtergelaten zijn op een punt door hun ouders. 28 kinderen waarvan er ongeveer 10 niet "goed" genoeg zijn om naar een Chinese school te gaan waar je makkelijk 5 uur achter elkaar moet stilzitten. Die 10 kregen les op Living Spring en kwamen ons helpen/lastigvallen tijdens de pauzes. Na 3 uur beginnen de andere kinderen terug te komen en dan komen zij ook met ons spelen.
Het verven was heel veel schuren, heel veel stof, heel veel verf op mijn broek, schoenen, handen, armen, benen, rug (vraag maar niet) en de laatste paar dagen lekker creatief doen. Zie facebook.
De tweede dag was erg zoals de eerste dag, zelfde ontbijt (oh jammie), meer schuren, lunch en avondeten van Living Spring en verven in het donker (niet aan te raden). Het werd wel makkelijker, met de kinderen. Mijn grote truc was om het af te schuiven op de LPC'ers die Mandarijn spreken en dus met de kinderen konden communiceren tenzij het echt nodig was. Zeker niet de beste manier om van de kinderen te leren, maar ik heb het gevoel dat door samen met de kinderen uren achter elkaar te schuren en elkaar trucjes te leren, dingen die het makkelijker maken, ik toch interactie heb gehad.
De derde dag waren we eigenlijk klaar met het schilderen (jaja) en hebben we rondgewandeld in de omgeving en een tempel bezocht bovenop een van de bergen daar, wat fantastisch was. Met de kinderen die overal tussendoor rennen en de natuur en de kippen en de huizen die van buiten prachtig zijn en van binnen kaal beton met een tv op de vloer en een kind ervoor, mensen die in de velden werken, 2 meter hoge kerstster en een prachtige zonsondergang.
Terug in het hotel hebben we geoefend voor de show en weer vroeg naar bed (net als de rest van de week trouwens, helemaal geen gekke dingen gebeurd tijdens onze Chinaweek).
De vierde dag zijn we eerst 's ochtend naar een universiteit geweest midden in een meer (op een eiland dan he) waar alleen maar locals zaten en iedereen Laerke (Denemarken) en mij aanstaarde alsof we paarse koeien waren. Die achteruit liepen. Terwijl ze kerstliedjes zongen.
We hebben heerlijk geshopt daar, lekker gegeten, rondgelopen en gekletst en om 2 uur vertrokken we weer om naar Living Spring terug te gaan voor de laatste verf-dingetje, opruimen, schoonmaken en ons performance.
De show ging heel goed. We hadden 2 liedjes in mandarijn voorbereid voordat we gingen, en toen we daar aankwamen bleek een van de twee de "bel" te zijn voor de kinderen, het signaal dat de les begon/was afgelopen, dat er eten was, dat er huiswerk gemaakt moest worden, dat ze moesten slapen, etc. Het andere liedje ging over iets met God op een berg ofzo. De kinderen zongen leuk mee, waren stomverbaasd over de woorden van het belliedje want daar hadden ze nog nooit echt naar geluisterd, en dansten zelfs mee aan het einde. En toen zongen ze een liedje voor ons (geen idee waar dat over ging, ik verstond alleen xie xie (dankjewel)).
Na de show hadden we reflectie/evaluatie met Grace en dat was heel bijzonder. De woorden die het meest vielen waren gratitude, humanity, love, home, family, learning, sharing, equality... (dankbaarheid, humaniteit, liefde, thuis, familie, leren, delen, gelijkheid)
Heel bijzonder.
Na de show gingen we terug naar het hotel, allemaal een koude douche, en toen met zijn allen in Paloma's bed en liedjes zingen.
De ochtend van vertrek moesten we weer langs Living Spring om de beamer op te halen want de waren we vergeten, en dat was een ontzettend slecht idee want een van de kinderen zag ons (natuurlijk) en stond toen met zijn armen door de tralies van het hek ons te wenken, totdat het hek openging en hij naar buiten kwam om op de ramen te tikken en te vragen waarom we niet met hem kwamen spelen en hoe blij hij was dat we terug waren na het afscheid van de avond daarvoor. Hartbrekend.
Op weg naar het vliegveld nog genoten van het uitzicht. China is ontzettend mooi.
Vandaag is het werk inhalen, blog schrijven (captain obvious), wassen opruimen en weer thuis zijn.
Geniet van jullie week jongens,
Lizette
ps: bedankt voor de reacties :)