Crossroads

Dit was de één na laatste lesweek, en zoals ik al vertelde had ik maar drie dagen les.
Maandag had ik vrij vanwege Pasen, dus ik heb bergen schoolwerk weggewerkt en met Laerke mijn foto voor in het jaarboek gekozen en gepimpt en onze reis naar Vietnam besproken.
Dinsdag school en daarna zou ik yoga hebben, maar dat ging niet door omdat onze docent een zere keel had en zijn arm heeft gebroken, dus hij kon het niet voordoen en het niet uitleggen. Het regende zo hard dat ik eigenlijk wel blij was dat het niet door ging, maar omdat ik al in mijn sportkleren was, heb ik toch de regen getrotseerd en ben ik naar de gym gegaan om een half uurtje te roeien.
Woensdag zijn we naar Crossroads geweest, een organisatie in Hong Kong die een ontmoeting faciliteerd tussen zij die hulp nodig hebben en zij die hulp kunnen geven. Ze hebben een mega terrein in een oud school gebouw in het westen van Hong Kong waar ze dingen verkopen die door vluchtelingen zijn gemaakt, kleding verzamelen om naar vluchtelingenkampen over de hele wereld te verspreiden en simulaties houden. Één van die simulaties hebben wij met het hele block op onze laatste blockmeeting gedaan; de vluchtelingensimulatie. Het was redelijk intens, we moesten eerst met z'n allen in een kamer naar een briefing luisteren, en toen kreeg iedereen een ID kaart met naam, leeftijd, kinderen, baan en wat je thuis had achtergelaten (aan geld etc) en alle meisjes kregen een hoofddoek.
We werden allemaal samen in een kamer gepropt op de grond en onze "leider" vertelde ons dat wat we vreesden was gebeurd, en toen werd het ineens donker en mannen met geweren kwamen naar binnen en iedereen was aan het schreeuwen. We moesten door een "mijnenveld" en door de "grens" naar de "immigratie", waar de formulieren alleen maar gekke kriebels hadden, en toen konden we door naar het "vluchtelingenkamp". In groepjes van ongeveer 9 moesten we een tent opzetten en toen werd het donker. Gedurende de nacht werd er iemand uit onze tent gerukt, en de volgende ochtend werd ons verteld dat hij dood was. 's Ochtends moesten we eten halen, en er was een ziekenhuis en een klaslokaal, maar alles kostte geld en dat had ik (weduwe van 59) niet. Dit ging nog twee "dagen" door, en toen was de simulatie afgelopen. Naderhand hebben we besproken dat dit een redelijke realistische situatie is, gebaseerd op de verhalen van veel echte vluchtelingen, behalve dat wij het in anderhalf uur deden, in plaats van weken, maanden of jaren. Het was intens omdat iedereen meteen in zijn rol viel, aan het einde van de eerste "dag" in het vluchtelingenkamp, staarde iedereen naar de grond, verschuilde zich in de tent, of achter de hoofddoek als we buiten waren. We waren verteld dat mannen en vrouwen niet met elkaar mochten praten, dus wij hadden een tent met alleen meisjes. Als je geen geld had, werden je schoenen, of horloge, of ketting genomen en de rij voor het veldziekenhuis was eindeloos. Een meisje in onze tent, Salma (Kenia), had een ID gekregen waarop stond dat ze serieuze brandwonden had, en ze is in de drie dagen nooit tot het ziekenhuis gekomen.
We hebben het ook gehad over de motieven van de soldaten en over de vraag wie er "slecht" of "goed" waren. Het was al met al ontzettend interessant en leerzaam.
Donderdag was het Qing Ming festival, waar alle Chinezen naar hun tempels gaan om alles schoon te maken en tijd met hun familie door te brengen. Voor de meeste Chinezen hier is het niet echt te doen om heen en weer te reizen naar waar hun familie tempels staan, dus zijn ze gewoon uit eten geweest, maar we hadden wel vrij. Ik heb me weer door een stapel werk heen geploeterd en vrijdag was ik de enige die alles af had. Voor veel mensen is de motivatie nu weg om naar de les te komen, omdat het nog maar een week is of omdat ze al zijn aangenomen op de universiteit, en er waren dus heel weinig mensen in de les op vrijdag.
Vrijdag was ook onze laatste Latin American Dance sessie. Net als vorig jaar, was deze laatste sessie geen les, maar een feest. Met chips en cola en harde muziek was het heel gezellig om nog een keertje te dansen op alle muziek die we het afgelopen jaar hebben gehoord.
's Avonds was het tijd voor de North American Cultural Evening. Omdat NACE zo'n kleine groep mensen is, en er zoveel te doen was de afgelopen paar weken, was de show last minute in elkaar gezet, maar het eten van tevoren was wel heel goed gepland (en lekker, ondanks het gebrek aan groenten ;) ). De show zelf was niet goed gepland, maar wel ontzettend grappig. Ik zat naast Sylla, de geschiedenis docent, en we hebben zitten huilen van het lachen om grappen over Green Cards, Passive Agressive Insults van Canada naar de VS en "newsreports" (zo begon het Trinidad and Tobago nieuws met "Welcome to the 11 o'clock news, it's 11:25."
Het is gebruikelijk voor de Cultural Evening om de Canteen Party naderhand zelf te plannen, en NACE had besloten een Prom thema te doen. Dus Annemaayke was mijn date en we hebben allebei een schandalig kort jurkje aangetrokken en zijn helemaal los gegaan. Helaas was de muziek niet helemaal hard genoeg om over het geluid van pratende mensen heen te komen, maar het was wel heel gezellig, en er waren veel mensen die normaal Canteen Party's mijden, wat altijd een goed teken is (integratie!).
Gisteren hebben Laerke en ik in bed gelegen en tv gekeken omdat we dat wel verdiend hadden.
Vandaag is er een kledingruil in Block 4 waar ik misschien naartoe ga, de tentoonstelling van alle kunststudenten en mijn goede vriend huiswerk om mijn aandacht over te verdelen.
Volgende week is de laatste keer Yoga, de laatste keer Pinehill, de laatste lesweek, de laatste lessen en dan GRAD DINNER! Ik heb ontzettend veel zin in het lekkere eten, het feest wat ons beloofd is, Trevor (ja, mijn leraar) die gaat dansen, en iedereen die er eens echt mooi uitziet.
Volgende week meer daarover!